Het verhaal van Gabor ……..
Een vervreemde blik zoekt de dinghy steiger af en vangt ons. Een uitgeput lichaam stuwt de kano zwalkend onze kant op. “O mijn God, die komt van ver” zeggen wij. “Come, here, we will help you” en we duwen de bootjes uiteen. “Where are you coming from?” vraagt Jan de blonde, magere jongen zachtjes. “Las Palmas” is het verbijsterende antwoord……….
Geconcentreerd
“Ik was 60 dagen op zee, na 2 weken al kapseisde de boot, ik heb geen apparatuur meer, niemand weet waar ik ben, hebben jullie een telefoon, ik moet mijn vrouw en familie bellen!!?” de woorden vallen stamelend van zijn bleke lippen. “Of course, you are save now, welcome in Antigua, we will take you to our ship, so you can phone home, take a shower and eat something”, is mijn antwoord. “Ooooo, thank you”, opgelucht boren de felblauwe ogen zich in mijn bruine. Nu mag hij het loslaten, nu wórdt er voor hem gezorgd.
Schone kleren
“Just a moment”, snel kruipt hij in het onvoorstelbaar kleine vooronder van de 6,5 meter lange kano. Binnen een paar tellen klimt Hongaarse Gabor in schone kleren in onze dinghy. De broek en het shirt had hij gered uit het kolkende water ……..als houvast, zoals later bleek; hij zóu aankomen, hij zóu overleven.
Anna Sophia
We laten hem bijkomen in de cockpit van de Anna Sophia en reiken hem, op verzoek, een ijskoud biertje aan. Vragen willen we nog niet teveel, de jongen is duidelijk uitgeput. De satelliettelefoon wordt ingeschakeld en we laten hem binnen achter ………. Zwijgend kijken wíj elkaar aan, binnen verraadt een fluistertoon oplopende emoties.
Superschoon en smullend van de in het stokbrood geklemde Unox worst, komt Gabor meer en meer tot rust en vertelt zijn verhaal ……….
Ik had een droom
In 2007 roeiden mijn vrouw en ik al de Atlantische Oceaan over. Dit wilde ik nog een keer, maar dan in een veel kleinere kano. Het leven in Hongarije voelde niet echt, teveel bla, bla, te gemaakt. Het moest anders; ik wilde iets bewijzen. Dus werd er een boot ontworpen (mijn beroep is architect), sponsors gezocht en vertrok ik uiteindelijk peddelend uit Las Palmas.
Eenzaam
De eerste 3 dagen sloeg de eenzaamheid toe; ik miste mijn vrouw …… Maar wonderwel na 4 dagen op zee, verdween dat. Er voor in de plaats kwamen vele gedachten. Religieus ben ik altijd geweest en overtuigd van een leven na dit leven bovendien, maar nu bovenal op zoek naar een doel van het bestaan. Genoeg te mijmeren dus …….
Te klein
Eigenlijk ging het prima. Soms kon ik even slapen, soms dagen (3-4!) helemaal niet. Alles was afhankelijk van de golven, voortdurend peddelend moest ik voorkomen er dwars op te komen!! En dan die walvissen, zo dichtbij en groter dan mijn boot. Zo vaak ben ik verschrikkelijk bang geweest; altijd op mijn hoede, proberen te eten (zonder kooktoestel), te drinken en de toilet te gebruiken. Al snel wist ik dat mijn boot veel en veel te klein was voor de ruigheid van de oceaan.
Storm
Het was rond 15 februari; een storm kwam op. Ik was binnen en hoorde nog het geluid van te pletter slaand water en toen ……… toen was er niets meer………..
De kano werd gelanceerd en dreef nu ondersteboven in de golven . Ik had maar één gedachte; ik moet hier uit!! Met een duw opende ik de kajuitingang, het bootje liep meteen vol water. Ik probeerde op het drijvende vlot te klimmen, wetende dat de boel waarschijnlijk binnen 5 minuten gezonken zou zijn. Maar het lukte, ik kon de kano terugduwen!! Als een bezetene hoosde ik het zeewater en smoorde een gaatje in de romp met siliconenkit. Ik leefde nog, maar nog altijd ben ik verbijsterd, dat er niets meer was: ik voelde niets, niets, bijna kwam ik om, zomaar, en niemand had iets geweten van die laatste weken, alles gewoon weg ……..
Ik was alleen en overgelaten aan het lot; de meeste kleding, voedsel en alle apparatuur waren verdwenen. 10 Meter van mijn boot zag ik mijn reddingsvest drijven, te ver om te pakken. Ik had nog wel mijn lifelijn, …… gelukkig. Diezelfde nacht zou ik nog 3 keer in de oceaan gesmeten worden en vechtend weer aan boord klimmen.
Geen hulp
Bijna berustend in mijn lot vond ik de vuurpijlen! Biddend schoot ik ze af. Vooralles wilde ik nú gered worden! De dagen erna zag ik inderdaad 8 schepen, één leek zelfs koers te verleggen. Niemand, maar dan ook niemand kwam naar me toe en zeker heel zeker weet ik, dat verschillende mij gezien moeten hebben. Vertrouwen in de mensheid? Ik geloof niet dat ik dat nog heb.
Een lange weg
Mijn tocht zou nog 7 weken duren.
Wat anders
“Weet je wat?” zeg ik zacht. We gaan vanavond met z’n allen (onze Zweedse kennissen en wij) op de veranda eten. Even niets, gewoon zitten, wat drinken en langzaam wennen. Een soort van welkom heb je immers wel verdiend.
Intens
Het was inmiddels 19.00 uur, de zon was onder, we parkeerden onze dinghy en Gabor ondersteunend (wat was dìe jongen landziek!) liepen we naar een rustig tafeltje. De lichtjes verblindden Gabor’s ogen. Ik wees achterom naar de groen beboste heuvels en naar Venus en Jupiter boven ons, kijk daar maar naar. Heerlijk, glimlachte onze held, teveel indrukken, teveel geluiden en teveel geuren ………..
Andere wereld
De restauranteigenaar keek ons gezelschap vragend aan en kort (Gabor een relaas besparend) legde ik hem uit wat er aan de hand was. “Jesus”, was zijn reactie. “Champagne, waitress champagne on the house, we saw you on the other side of the bay, but did not know the story”. Ja, uhh, maar daarom kan je nog wel wat doen! zag ik in Gabor’s verlegen ogen. Afijn, niet meer alle vertrouwen in het bestaan ten spijt, genoot Gabor. Eten kon hij niet (de Unox worst bleek na 60 dagen rantsoen toch iets teveel van het goede), maar hij genóót, van de champagne, van de overwinning, van het gesprek met de opgetrommelde Hongaarse echtgenote van de restauranthouder en ……….van het ijsje, dat we tóch nog voor hem bestelden.
Hectiek
Maandag 26 maart, de satelliettelefoon ringt onophoudelijk. Hongaarse televisie, radio; complete media wil Gabor spreken. Zat er dik in natuurlijk. We zochten hem op (hij wilde persé de nacht in zijn bootje, zijn bondgenoot, doorbrengen) en vertelden dat zo’n beetje heel Hongarije hem zocht. Nou, dat wist hij al ……… druk als hij was met de telefoon van een tegen het lijf gelopen landgenote ………….
Eind goed, al goed
Gabor stond weer op eigen benen. Gezond, maar, zoals hijzelf zei: “I changed for life”.
© Annelies van Ruitenbeek
Wil je reageren, klik dan hier