Dinsdag 4 juni, “En ik doe het niet”, stampvoetend weet ik mezelf naast de Schip. “De zee is veel te ruw, de wind te hard, kijk eens naar die golven; dat gaat niet, niet met de dinghy.” “Wat wil je dan?, we moeten vanmiddag echt naar de werf!” “Lopen, ik ga lopen”, mompel ik. “Ja hoor, veel te ver, je moet wel helemaal om het vliegveld heen hoor en dat met deze hitte, uitgesloten”, is de bemoedigende reactie aan mijn zijde.
Peinzend klim ik even later, weer terug in de haven, op de Anna Sophia. Stiekem vind ik het wel spannend en langzaam maar zeker wint dit avontuur terrein op welk zorgwekkend gevoel dan ook. “Oké, oké”, hoor ik mezelf zeggen. “Ik doe het.”
Gewapend met m’n zeilhandschoentjes tegen het ontvellen (per slot moet mijn lijf continue naar beneden geduwd worden, wil ik niet al heel snel van het bootje afstuiteren) en voorzien van een brede grijns dalen we af in de dinghy. Vol gas gaat het richting havenuitgang de open baai in. “Jan”, roep ik in de harde wind, “zou je niet langs het strand gaan, net als de taxibootjes.” “Welnee, ik pak de lange golven op de kop.” Fijn, heb ik weer. Maar het lukt, de achtbaan is er niks bij. Plotseling, ‘hard’ vallend tussen 2 metershoge golven, zien we het gebeuren….. we gaan de lucht in!! De wind slaat meedogenloos onder de neus van de dinghy in full speed! Nee hè, nu niet met draaiende schroef met een rotklap ondersteboven in deze wildwaterbaan eindigen. In een fractie laat ik los en plof voorin het bootje. Pfff, gered, op het nippertje, dat wel.
Werfzorgen
Met ons ‘racebootje’ stevig aan de kade geknoopt, onderzoeken we de werf. De mega-travellift maakt ons helemaal blij. Totdat ……we een supervriendelijke ‘Jenny Carcia’ peinzend horen vertellen, dat hij zojuist één van de hijsbanden heeft afgekeurd. Aiiii… Zwijgend volgen we onze Venezuelaanse hoop, naar de hellingbaan en tja daar staat ‘ie dus: De Roodberg Lift.
Dìe kennen we: Curaçao heeft er één! Een kleiner exemplaar, dat wel, maar past onze vleugelkiel hier dan wèl tussen? Opnieuw volgt een meetsessie, nù van de Schip en het Opperhoofd alhier. En yes; wanneer de lift maximaal wordt uitgeschoven moet het nèt kunnen, houden we 3 cm over. Vriendelijk lachend schut Jenny Jan’s uitgestoken hand. “Tot vrijdag, komt goed!” Opnieuw zwijgend slenteren we over de werf, terug naar de dinghy. “Als die stempels in maximale stand nog maar dragen”, klinkt het nadenkend naast me …….
D-Day
Vrijdag 14 juni, 7.30 uur, de werf is nog verlaten wanneer wij met het geleende autootje komen aansnellen. 2 Dagen geleden, legden we hier de Anna Sophia (na een gespannen ronden van de ondiepte voor de ingang) in de box. Afgelopen nacht sliepen we in het gehuurde huisje bovenop de berg, waarna we in de ochtendschemering op het achtererf douchten tussen kwetterende vogels en wegschietende leguanen. Joris van de Cedo Nulli komt op deze vroege ochtend twee handjes toesteken met het afhalen en opvouwen van de zeilen. Nog voor de hitte toeslaat gaan we gedrieën op zoek naar Jenny Carcia…..
Slecht nieuws gesprek
30 Knopen wind wedijveren even later met de Anna Sophia. 8 Man werfpersoneel houdt de wacht bij de hellingbaan. Het schip is van Jan, de (tegenwindse) landvasten van Joris en mij. En dan: we liggen; de operatie kan beginnen!
Zweet gutst van ons aller gelaat, wanneer Jenny en diens compagnon vanaf de trekker, 2 duikers en 6 monteurs via gebarentaal en korte bevelen aansturen.
De spanning stijgt, succes is nog ver weg. Past die vleugelkiel nu wèl of nìet tussen de wielen van de lift? De wind werkt niet mee en mijn angst verplaatst zich naar de praktisch geplette duikers tussen kade en 20 ton polyester. Maar dan: Jenny springt van de trekker, roept een bevel langszij het schip en draait zich (voorzichtig) grijnzend naar ons toe. “Bijna, we hebben hem bijna tussen de wielen.”
De trekker van de Roodberg Lift en de trekker daar weer voor, die als verzekering geldt, komen langzaam in beweging. “Eindelijk”, millimeter voor millimeter schuift de lift door het water. “Nee!!!!”, gebaart Jenny vanaf de bok en de boel staat opnieuw stil. 8 Paar moedeloze ogen kijken in onze richting. Het duurt even, maar dan gebaart Jenny de schipper bij hem in de cabine te komen. “Joris, dit wordt een slecht nieuws gesprek, alles voor niets, het lukt niet”, zeg ik. Joris knikt.
Stalen wilskracht
“En, wat zei hij?” “Weet je nog, mijn twijfels?, de stempels dragen de boot niet. Jenny wil toch nog een poging wagen, met een stalen balk onder de neus en spanbanden tussen de leggers van de kraan, zodat de boot de boel niet ontwricht en naar beneden knalt”.
Signaal voor mij om nu echt even een ommetje te maken. Bij terugkomst staat er een shovel naast de Anna Sophia en zie ik de Schip een stalen draagbalk in balans houden (wind), waarna het geheel snel onder de neus wordt geklemd. Jenny roept opnieuw. “Wat heeft hij nu?” “De balk ligt onder de boegschroef, te zwakke plek, Jenny wil onze toestemming, maar het is echt onze allerlaatste kans”. Peinzend en zonder de wil nu nog op te geven, staar ik in het luchtledige. “Zeg maar, dat we het doen, misschien ligt de balk er net naast, we doen het gewoon”. “Okee, Jenny, het is oké.”
Op het droge
(en binnen de hekken van het douanegebied)
Opgeluchte Jenny en maat trekken het gevaarte millimeter voor millimeter uit het water. De Anna Sophia blijft staan!!!! Enthousiasme en opluchting bij iedereen. Vrijdag 14 juni; een lange, spanningsvolle, maar zeer voldane dag. Châpeau voor Jenny Carcia en zijn personeel; een welverdiend weekend!!
Het werd zaterdag, dat de Anna Sophia, cm voor cm naar haar rustplaats in het douanegebied werd geduwd. Windvlagen maakten het plaatsen op de steunen niet eenvoudig, maar alles verliep voorspoedig. Hier staat zij veilig en, gestald op quarantainegrond, omzeilen we het procédé van verplicht invoeren (na achterlating
v/a 180 dagen).
Cirkel
Ons afscheidsdinertje nuttigden we de avond voor vertrek naar Nederland op het strand. Samen met Nicole en Joris keken we terug op een geweldig verblijf op Aruba. Met uitzicht op de ankerplaats waar we dit eiland voor het eerst aandeden, denken we aan al die mooie mensen en ervaringen van de afgelopen 7 maanden. Eigenlijk schieten woorden tekort, maar de emotie omvat bovenal het door ons en de Anna Sophia heelhuids mogen afronden van wederom een stukje wereldreis.
De cirkel van de Carribean is (ge)rond.
Wil je reageren, klik dan hier
© Annelies van Ruitenbeek