Horta; wat was het geweldig na 13 solitaire dagen op de oceaan nog in de donkere nacht  aan te leggen op Horta. Daar  waren we dan; op de Azoren, het was onwerkelijk, we waren blij, maar ook nog steeds gevuld met adrenaline. 

Het geweldige gevoel, dat we met de Boomerang, DJ, Luna Verde, Seaquest en Enjoyster voor altijd zullen delen is dat van ‘bijna thuis’. Bijna, want natuurlijk stonden we nog op de startblokken van de laatste 1200 nm naar Zuid-Engeland (zie oceaandagboek deel 3).

Maar we hadden hier de tijd van ons leven en wachtten in de oase van het festival op Terceira gezamenlijk op een goed wheatherwindow. 3 Weken later kwam dat zomaar voorbij en na nog slechts een week op de oceaan, knoopten we, net als de Seaquest en de Luna Verde, onze steun en toeverlaat veilig aan de kade van Falmouth. Zuid-Engeland: geen weken meer op zee, misschien hier en daar nog een nachtje, ja het oceaanzeilen is dan ineens voorbij.

Het (tijdelijk) afscheid van vrienden voor altijd ging verder, we brokkelden langzaam verder uiteen. De Boomerang en DJ kozen op zee al voor een andere bestemming. De Seaquest besloot wat langer in Engeland te blijven en uiteindelijk voeren de Luna Verde en de Anna Sophia samen naar Dover. Dover – België, een laatste etentje, een laatste tot ziens en daar gingen we dan: richting IJmuiden, weer samen mèt ons bootje, in afwachting: net zoals het destijds allemaal begon; zij het dit keer met een plunjezak ervaring, en een enorm wijde blik, die nu voor altijd bij ons horen. 

THUIS

De Oranjesluis sluit achter ons, de brug staat al open; wat een mazzel. We zijn blij en het is allemaal superspannend. Met een "ik ga nog even naar het toilet", laat ik de schipper en mijn maat achter in de cockpit.

Spanning, opgetogenheid, dankbaarheid, ik weet niet wat om de voorrang strijdt totdat......"Annelies, Annelieeees, kom, kom gauw....." Even houd ik mijn adem in, dit soort kreten op de oceaan zijn meestal geen goed teken.

Maar hier, zomaar motorend op een windstille plas? De eenheid en realiteit op zee, zit duidelijk nog helemaal in mijn bloed. Heel snel, staan we zij aan zij buiten. Vol verbazing lachen we opgetogen naar het kleine bootje naast ons, een spandoek wappert, vijf blije gezichten roepen ons toe: ANNA SOPHIA, WELKOM THUIS.....

Tranen broeien en opeens denken we terug aan àlle plekken, waar we in de afgelopen jaren na serieuze oversteken de wal zochten.

Puerto Rico, Bermuda, de Azoren, maar ook Zuid-Engeland, drijven als eerste naar de oppervlakte. 7 Maanden geleden (vertrokken uit Aruba en terug naar Nederland) zeilden we immers achtereen, 400, 800, 1800 en 1200 nautische mijlen, met zijn tweetjes op een onberekenbare oceaan. Maakten veel mee, voelden elkaar naadloos aan.

Genoten met medezeilers van vaste grond en deelden net zoveel. Nooit vergeten we onze muurschildering op de kade van Horta, de gedwongen terugtocht naar Bermuda, of ons verblijf in Falmouth! Inderdaad;  allemaal bijna thuis: Boomerang, DJ, Seaquest, Luna Verde: wat voelden we ons één met jullie!

4 Jaar geleden gingen we de andere kant op, onder de brug door, door de Oranjesluizen naar Amsterdam, nog 1 sluisje en dan bij IJmuiden links af. Net zo opgetogen en benieuwd als vandaag, maar nog onwetend van alle mooie en pittige tochten, de vele kennissen en nieuwe vrienden onderweg, het gevoel, de vrijheid, het relativeringsvermogen, dat je vanzelf krijgt, maar ook de zeeziekten, het geknok tegen de slaap, het vertrouwen in onze Anna Sophia, alles wat kapot gaat, de ècht hoge golven, die je zomaar  in een andere hoek gooien, lastige en gevaarlijke trajecten ........ en nog veel meer.

En dan nu die allerlaatste mijltjes terug naar onze stek thuis, de haven waar het allemaal begon en precies 4 jaar later. Blij en ja, ook een beetje, trots, passeren we even later het havenhoofd en varen naar de kade van Marina Muiderzand. En daar staan ze dan: kinderen, kleinkinderen, familie en (zeilers)vrienden! Zomaar op een stralende zondagmiddag in juli.

Bedankt allemaal voor het overweldigende slotakkoord van een intense en onnavolgbare droomreis.

Ook bedanken wij alle bekende en onbekende volgers van deze website, waarvan we steeds weer leuke reacties kregen, wat de drijfveer was om te blijven schrijven.

Tenslotte bedanken we alle mensen welke wij onderweg hebben ontmoet. Deze vluchtige of langere ontmoetingen hebben onze reis onvergetelijk gemaakt. Naast onze prachtige aarde, waarvan wij slechts een stuk hebben mogen zien, was deze reis niet compleet zonder deze mensen.

Annelies en Jan